Dziś o początkach reformacji we Wrocławiu, powstaniu Akademii Jezickiej, Upartyjnieniu wrocławskich zakładów pracy w latach 40., Tygodniach Kultury Chrześcijańskiej, wyburzeniu dawnej rzeźni przy ul. Legnickiej oraz Międzynarodowym Wrocławskim Festiwalu Jazzowym ! Zdarzyło się we Wrocławiu
... roku 1523
Jan Hess wygłosił w kościele św. Marii Magdaleny pierwsze kazanie protestanckie. Wydarzenie to, część historyków uważa za początek reformacji w mieście. Jan Hess urodził się w 1490 r. w Norymberdze. Studiował w Lipsku i Wittenberdze. Był sekretarzem wrocławskiego biskupa. Podczas podróży nawiązał kontakty z wieloma humanistami. W 1519 r. doktoryzował się w Ferrarze z teologii. W 1521 r. został kanonikiem wrocławskim, a w 1522 r. przeszedł na luteranizm i został kaznodzieją w Norymberdze. Od 1523 r. został proboszczem we wrocławskim kościele św. Marii Magdaleny. Publicznymi dysputami przyczynić się miał do zwycięstwa luteranizmu we Wrocławiu. Nie umniejszając zasługom J. Hessa, wypada jednak zauważyć, iż grunt pod jego działalność była przygotowana już wcześniej. Około 1520 r. do Wrocławia zaczęły docierać pisma Marcina Lutra i innych przywódców protestantyzmu. Od 1522 r. w franciszkańskim kościele św. Wincentego nauki ewangelickie głosił już przybyły z Wirtembergii J. Fontinus.
Władze miejskie skonfliktowane z duchowieństwem kapituły katedralnej i zakonnym, wobec braku przeciwdziałania władającego Śląskiem Ludwika Jagiellończyka szybko poparły popularny wśród mieszkańców Wrocławia nowy ruch religijny. W 1524 r. przeprowadzono pod kierunkiem J. Hessa debatę w kościele św. Stanisława, Wacława i Doroty debatę, po której wszystkim działającym na terenie miasta duchwonym nakazano głoszenie, jak to określono wyłącznie "czystej Ewangelii" bez jakichkolwiek "ludzkich dodatków". Od tej pory zaznaczył się podział na protestanckie miasto i katolicki Ostrów Tumski, gdzie utrzymała się siedziba biskupa wrocławskiego. W 1525 r. wprowadzono język niemiecki do rytuału chrztów i śpiewów kościelnych, zezwolono duchownym na zawieranie małżeństw, zniesiono msze za zmarłych, procesje, sakramentalia, kult relikwii i obrazów. W latach 1526-1527 władze miasta przejęły pełną kontrolę nad opieką społeczną, zakładając Szpital Wszystkich Świętych. Skonfiskowano i sprzedano z przeznaczeniem na cele publiczne bogate sprzęty kościelne. W 1528 r. wraz z przejściem w ręce władz świeckich szkolnictwa zakończył się proces przejmowania przez nie większości dziedzin życia społecznego organizowanych i kontrolowanych dotąd przez Kościół katolicki. W ciągu lat 30. i 40. XVI w. dokonały się zmiany w kulcie. Nowy łaciński kanon mszalny zachowywał wprawdzie większość modlitw i aktów liturgicznych, ale w miejsce ofiarnego charakteru nabożeństwa, wprowadził głoszenie nauki Słowa Bożego. Kazania, modlitewniki i katechizmy upowszechniały stopniowo nowe formy pobożności. Reformacja, która zwyciężyła we Wrocławiu, miała stosunkowo łagodny charakter i pozbawiona była aktów przemocy. Skłoniło to do osiedlenia się w nadodrzańskiej metropolii na stałe wiele znanych ówczesnych postaci kultury niemieckiej i nie tylko prześladowanych gdzie inndziej ze względów religinych.
... roku 1702
Cesarz Leopold I podpisał akt powołujący we Wrocławiu uniwersytet jezuicki z wydziałami Teologii i Prawa Kanonicznego oraz Filozofii. Dokonało się to po dłogotrwałych staraniach władz tutejszego kolegium jezuickiego, któremu przeciwstawiało się protestanckie mieszczaństwo wrocławskie. Opór ten uniemożliwił powstanie dwu następnych wydziałów - medycznego i prawniczego. W Leopoldinie zastosowano wiele nowatorskich metod nauczania. Dlatego w początkowym okresi uczelnia ta przeżywała burzliwy rozwój. W 1724 r. uczęszczało do niej ponad 1300 słuchaczy. Niestety rozwój szkoły został zahamowany w czasach wojen śląskich (1740-1763) oraz po przyłączeniu Śląska do protestanckich Prus. Nowa władza, z przyczyn politycznych zachowała wprawdzie Leopoldinę, ingerowała jednak poważnie w jej sprawy wewnętrzne, odbierając m.in. majątki ziemskie będące podstawą jej materialnego bytu. W zamian otrzymywała zawsze niewystarczające fundusze królewskie. Sytuacja uczelni szczególnie pogorszyła się po kasacji zakonu jezuitów w 1773 r. Wegetując, przetrwła ona jednak do 1811 r,, kiedy na bazie jej oraz Uniwersytetu we Frankfurcie nad Odrą utworzono pruski królewski tj. państwowy, Uniwersytet Wrocławski.
... roku 1946
W czasie posiedzenia sekretariatu Komitetu Miejskiego Polskiej Partii Robotniczej - rządzącejw kraju ekspozytury komunistycznej, narzekano na słabość komórek zakładowych partii, np. w Pafawagu 1096 członków PPR stanowiło zaledwie 27% załogi liczącej 4050 robotników. W Fabryce Wodomierzy PPR-owcy stanowili 36% z 520 osobowej załogi. Struktury PPR we Wrocławiu powstały w maju 1945 r. W styczniu 1946 r. liczyła już około 1180 członków zorganizowanych w 56 kołach, a w sierpniu 1948 r., tuż przekształceniem w Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą, blisko 19 tysięcy członków, w 613 kołach. Robotnicy stanowili około 64% z nich. Poza robotnikami, którzy stanowili ideologiczne uzasadnienie bytu PPR, do partii, która w ciągu kilku powojennych lat dzięki wsparciu sowieckiemu zdobyła pełnię władzy w Polsce, zapisywali się także pracownicy aparatu bezpieczeństwa, milicji, wymiaru sprawiedliwości, adminsitracji państwowej, rad narodowych, służb państwowych oraz nauczyciele. Do schyłku 1947 r. PPR musiała się liczyć zarówno z silną opozycją polityczną Polskiego Stronnictwa Ludowego, jak też nieoficjalną konkurencją programową i polityczną swego ówczesnego sojusznika - Polskiej Partii Robotniczej. PPS rywalizowała z PPR pod względem liczby członków, także w środowisku robotniczym. Ostatecznie PPR w 1948 r. udało się zniszczyć za pomocą całkowicie kontrolowanego przez siebie aparatu bezpieczeństwa PSL oraz zmajoryzować PPS. U schyłku 1948 r. PPR, wchłaniając PPS przekształciła się w PZPR.
... roku 1984
Rozpoczął się VII Tydzień Kultury Chrześcijańskiej organizowany pod patronatem ks. kardynała Henryka Gulbinowicza przez Centralny Ośrodek Duszpasterstwa Akademickiego i Klub Inteligencji Katolickiej. W 17 wrocławskich kościołach i w siedzibie KiK-u odbywały się prolekcje, dyskusje, spotkania modlitewne i medytacyjne, wystawy, spektakle, koncerty muzyki religijnej. Impreza zorganizowano po raz pierwszy w 1978 r. Jej głównym celem była prezentacja kultury chrześcijańskiej w możliwie szerokim pojęciu, związki między religią, nauką i kulturą, uwzględniając zagadnienia teologiczne, filozoficzne, społeczne, etyczne, problematykę historyczną i dotyczącą współczesności Kościoła katolickiego, prawosławnego, ewangelicko-augsburskiego i grecko-katolickiego. Wśród prelegentów znajdowały się czołowe postacie nauki i kultury polskiej, w tym W. Czapliński, S. Kisielewski, J. Miodek, ks. J. Pasierb, ks. R. Rogowski, St. Stomma. Szczególną rolę Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej odgrywały w okresie stanu wojennego, kiedy były okazją do ominięcia wszechwładnej cenzury i ograniczeń swobody twórczej. Swoje apogeum impreza osiągnęła w latach 1987-1988, kiedy objęła conajmniej 36 wrocławskich świątyń. W 1992 r. jej nazwę zmieniono na Dni Kultury Chrześcijańskiej. Od 1997 r. organizatorem Dni jest Papieski Fakultet Teologiczny.
... roku 1999
Za zgodą władz miasta rozpoczęto wyburzanie kompleksu byłej rzeźni przy ul. Legnickiej. Protestowała przeciwko temu część środowiska historyków sztuki i architektów, uważając go za wartościowy zabytek architektoniczny. Inni twierdzili, że nie był wpisany do rejestru zabytków i w znacznej mierze był już dawno pozbawiony pierwotnego wyglądu. Firma "Akme" - wykonawca prac - zapewniła, iż przed wyburzeniem wykonała odpowiednią dokumentację obiektów oraz zadbała o detale architektoniczne, które przekazano do dyspozycji inwestora planującego wybudowanie w tym miejscu centrum handlowo-usługowego.
... roku 2001
Zakończył się I Międzynarodowy Wrocławski Festiwal Jazzowy. Trwający 3 dni cykl koncertów zorganizował wrocławski oddział PSJ, jako odpowiedź na przeistoczenie się Festiwalu Jazz Nad Odrą w imprezę klubową, dofinansował Urząd Miejski kwotą 100 tys. zł. Festiwal rozpoczął jazzowy hejnał „Swanne River” odegrany z wieży wrocławskiego Ratusza. Większość występów odbyła się w Wytwórni Filmów Fabularnych, część bardziej kameralna w klubie WZ oraz Czarnym Salonie Klubu Związków Twórczych. Wystąpiło wielu znanych jazzmenów z kraju i z zagranicy. Grali m.in. Guitar Workshop Leszka Cichońskiego, trio Salted Pentus, Special Editions Quintet Zbigniewa Lewandowskiego, Traveling Birds, Funky Groove, Baron Wojtasik Kwintet, big band Al Porcino-Zbigniew Czwojda, All Stars, Sound Pictures Kuby Stankiewicza, Dariusz Oleszkiewicz oraz Larry Koouse. Ostatecznie odbyły się trzy edycje MWFJ. W 2004 r. fundacja, która organizowała Festiwal Jazz Nad Odrą przekazała za symboliczną złotówkę prawa do organizacji festiwalu władzom Wrocławia. Zrezygnowano wówczas z dalszego kontynuowania MWFJ, skupiając się na FJNO, którego formuła została rozbudowana w kierunku uatrakcyjnienia dla szerszej publiczności. Organizację festiwalu powierzono Centrum Sztuki IMPART, Fundacji FJNO oraz Polskiemu Stowarzyszeniu Jazzowemu, a impreza z dużym rozmachem odbywa się do chwili obecnej.
